सन्तुष्टि (कथा

टिन टिन घण्टी बज्यो सविताले मोबाइल फोन उठाइन्, हलो भन्न नपाउँदै उताबाट अधवैँशे पुरूषको आवाज आयो - "धुलिखेलको सधैँ भेट्ने होटेलमा छु । तिमी छिटो यहाँ आइहाल । ट्याक्सीमा आउ जति लागे पनि लागोस् म तिरीदिउँला । छिटो आउनु आज थुप्रै काम छ ।"
सविता छिटो छिटो गर्दै नुहाएको चिसो कपाललाई पोको पार्दै हत्तपत
गन्तव्यतिर दौडिन्छे । उसलाई निकै हतार छ । ऊ समयमै त्यहाँ पुग्छे । त्यहाँ पुग्दा उसलाई रोकतोक कसैले पनि गर्दैन । लाग्दथ्यो ऊ महँगी ग्राहक हो ।
होटेलको कर्मचारीले सञ्चोविसञ्चो सोध्दै भन्छन् । साहेव त एक घण्टा अगाडि नै सवारी भइसकेछ । होटल कर्मचारीको त्यो कुराले सविता झन् अतालिन्छे । र उत्तर दिँदै अँ अलि ढिलो भयो जाममा परेँ । साहेव कति नं कोठामा हुनुहुन्छ । सेवामा रहेका कर्मचारीले भन्छ रू. नं. २२ मा सविता हतार हतार गर्दै रूमतिर दौडिन्छे र ढोका बाहिरबाट ढक ढक, गर्दछे ।
चिसो कपाल गाउन लगाएको एक हातमा रक्सीको गिलास लिएको पुरूषले ढोका खोल्छ । एउटा हातले समात्दैभित्र तान्छ र कम्मरले ढोका ढेप्छ ।
सवितालाई देख्नेबित्तिकै त्यो पुरूष कराउँछ झन् मैले तिमीलाई छिटो गर है भनेको होइन भन्दै थर्काउँछ । तिमीहरू यस्तै हो । गुन नै लगाउनु हुँदैन । अलिकति पैसा पायौ भने दङ्ग पर्छौ । दुई हप्ता म विदेश जाँदैमा यत्तिको भाउ भन्दै गाली गर्दछ । रक्सीको गिलाँस टेबुलमा राख्दै सवितालाई च्याप्दै ऊसँग लुटपुटिन थाल्छ । उसका अङ्ग अङ्ग चलाउन थाल्छ ।
दुई घण्टाको रासलीलापछि त्यो अधवैँशेको रूप बदलिन्छ । ऊ शिकार गरिसकेपछिको आनन्द लिँदै सुट पाइन्ट र टाइमा ढल्कन्छ । पाँच हजार बेडमा फाल्दै भन्छ तलबाट खाजा आउँछ । खाजा खाएर जानु मैले पेमेन्ट गरिसकेको छु । भोलि अफिसमा भेटौँला प्रमोशनको लहर चलेको छ क्यारे कुरा पनि गरौँला । त्यति भन्दै ऊ रूमबाट बाहिरिन्छ ।
सविता बिग्रिएको शरीर लथालिङ परेको लामो कपाललाई समसमाउछे । ब्यागबाट मेकअपको सामान निकालेर मेकअप गर्दछे । र पाँच हजार व्यागमा हाल्छे लाग्थ्यो उसलाई केही पनि भएको छैन । ऊ नै सन्तुष्टि भए झै लाग्दथ्यो । उनी त्यहाँबाट लामो सास फेर्दै निस्कन्छिन् उत्साहकासाथ । आज घरमा दसैं आउनेभयो । मासु चिउरा लगेर भाइबहिनीहरूलाई खान दिन्छु । आमाको ओखती दिन्छु । राम्रो जुत्ता किन्नुछ । मसँगै काम गर्ने मिराले कति राम्रो जुत्ता किनेकी छे । मलाई देखाउँदै थिई । त्यसैले किनुपर्ला र भोलि त अफिस जाँदा लगाएर जान्छु । उनको मनमा कुनै चोट थिएन । झन् उमङ्ग थपिएको थियो । उनको मनमा लोभ मात्र छाएको थियो ।
सविता सहरभन्दा पूर्व गाउँकी केटी थिइन् । सानैबाट दुःखमा हुर्केकी । बाल्य अवस्थामा बाबुको निधन । आमा साना भाईबहिनी दुःख सुख गरेर आमाले एस एल सी सम्म पढाएकी थिइन् । आमा रोगी थिइन् । चुलो चौका घाँस मल र भरियामा बितेको जिन्दगी । उनको सोच थियो । एस.एल.सी. पास गरी कमाउँदै पढ्ने इच्छा आकांक्षाहरू समालेकी थिइन् । यसै उद्देश्यले उनी परिवारसहित काठमाडौँ छिरेकी थिइन् । ठुलो आफन्त नभएको अपरिचित ठाउँमा एस.एल.सी. पासका प्रमाणपत्र लिएर शहरको रमझमी अफिसमा जागिर खोज्न हिँडेकी सोझीले गाउँले सवितालाई के थाहा यहाँ सोर्सफोर्स नातावाद कृपावाद चल्छ भनेर ।
ठुला ठुला कम्पनीहरूमा काम गर्ने रहर सँगालेकी सवितालाई के थाहा हाकिमहरूबाट नासिनु पर्दछ भनेर । दुई वर्षसम्म जागिर खोज्दा पनि कसैले पत्याएन । एस.एल.सी. ले जागिर पाइन्छ । डिग्री गरेर आउ न । अनि पाइन्छ भन्दै खिन्न पारेर पठाउने, कोही खाली छैन भनेर ठूला ठूला आडम्बरी कुर्सीमा बस्नेहरूलाई कति सजिलो छ । सोझो बाध्यता र हामी जस्ता सामान्य गाउँलेकी लागि अभिशाप बनेको छ ।
कता हो कताबाट एउटा वित्तिय संस्थाको कार्यालयका एउटा हाकिमले बोलाए र जागिर दिन्छ भने । जागिर पाइने खुशीमा फुरूङ परेको सविता घरबेटीको व्यवहारले दिक्क भएकी थिइन् । काम नगरे बहाल तिर्नुपर्ने पेशा नभए पछि के गर्नु । खुशीले मख्ख बनेकी सविता अब जागिर मग्न थिइन् । भोलिदेखि नै आउनु काममा तर भरे ४ बजे मैले लेखिदिएको यो होटेलमा आउनु अन्तर्वार्ता लिनुछ ।
सजिएर दङ्ग पर्दै साँझ होटेलमा पुग्छे सविता त्यहाँ त्यही अधवैँशे हाकिम सुट पाइन्ट लगाएर एक्लै हातमा महँगो रक्सी राखेर आनन्दले बसिरहेको हुन्छ । मानिलिऊँ त्यो हाकिम कति बजे आहारा आउँछ र झम्टौँला भने सुरमा छ । सर भन्दै सविता भित्र पस्छे । अधवंशेले ढोका लगाउँछ । बस होटल पत्ता लगाउन त गाह्रो भएन । नि भन्दै कुराकानी गर्दछ । चिसो केही लिन्छौ । सविता लिन्न सर भन्दै लामो सास फेर्छे । कुराकानी चल्छ । कुरा चल्दा चल्दै अधवैश पुरूषले हातहरू लम्काउँछ । औँलाहरू आँखा र कपालतिर पुर्‍याउँछ । सविता डराएर उनको हात पन्छाउँदै सर अन्तर्वार्ता भनेको होइन । अधवँैशे भन्छ । यही त हो अन्तर्वार्ता । मबाट पास भयौ भने भइहाल्यो नि । खुशी पारन मलाई भैगो नि । अचम्म पर्छे सविता जागिर खान यो प्रकारका अन्तर्वार्ता पनि दिनुपर्दछ भनेर । अधवैँशे भन्छन् । यहाँ थुप्रैले यसरी नै जागिर खाएका छन् । फूर्तिसँग हिँडेका छन् बराबर प्रतिस्पर्धा गरे मै हुँ गर्छन् । तिमी मात्र कुनै नयाँ ऊ होइन भन्दै निकै परिभाषा दिन्छ । हुन्छ भने हुन्छ भन हुँदैन भने के भन्ने । एउटा प्रतिष्ठित कम्पनीको यश र ऐश्वर्यले भरिभराउ भएको त्यो व्यक्तिको नियादित रूप देख्दा अचम्म पर्छे सविता । हुन पनि अहिले यस्तै रजाइ रहेछ । घरबेटी बाले पनि समयमा बहाल तिर्न सक्दा बेला बेलामा हात समातेर जबर्रजस्ती गर्न नखोजेको पनि होइन । पल्लाघरे त्यो सिपाही पनि स्वास्नी हुँदा हुँदै रानी बनाएर पाल्छु भन्छ । सबैको आँखा गोली नै छ । छ भने यही नै त ठिक होला नाम इज्जत र मससँग हिँडन पाइन्छ भने किन मौका गुमाउने यो नभेटे अर्को अंजिगर निस्किनै हाल्छ । जिन्दगीको उतारचढाव धेरै छैन । धेरै जिम्मेवारी र भविष्य र कर्तव्य निष्ठाले केही बन्दोरहेनछ सहमतिमा नै हात बढाउनु पर्दोरहेछ भन्ने बुझिन् सविताले । झिनो मसिना हामी जस्तालाई कीरा ठान्छन् । यो समाजले आफ्नो भन्नेहरू पराई गराइदिन्छ । सविताले अनुमति दिए झैँ मानेर अधवैँशे उपभोग गर्दछ । भोलि अफिस आउनु नौ बजे काम हुन्छ राम्ररी काम गर्नु आठ हजार तलब दिन्छ । राम्रो कम्पनी हो ।

यसै गर्दै उनले पाँचौ वर्ष बिताइसकेकी छिन् । यो काम सवितालाई कुनै अनौठो लाग्दैन । किनभने धाक र रवाफ देखाएर हिँडे पनि यसले नै इज्जत दिएको छ । गरिबीको रोग हुनुभन्दा आनन्दी जीवनले आत्मासम्मान दिन्छ । यो सविताले भोगेको र बुझेको थिई किनभने समाज अशुद्ध छ तर गाईको गहुँत छरेर शुद्ध पारिँदोरहेछ । किनभने उसले दिएको जागिरले मेरो परिचय बनेको छ । शानसँग हिँड्न पाइएको छ । इज्जत छ शान छ । मान छ । राम्री भएको छु । सुन्दर छु राम्रो व्यूटिपार्लर गएर ठाँटसँग हिँडेको छु । यस्तै सन्तुष्टिमा छे सविता अशान्तिको भयमा पनि मनलाई बुझाउँछे सविताले ।