नारी हुनुको अभिशाब

नारीले नारीको आवाज उठाउन नसक्नुको बिडम्बनाको यो पनि छ कि ९५ प्रतिशत महिलाहरु अझै पुरुषको डिपेनमा जिउन बाध्य छन । जस्का कारण  हाम्रो समाज र संस्कारले नारीलाई आफ्नो भाग्य आफै कोर्नबाट बन्चित गराएको छ । पारिवारिक, समाजिक रुपमा अवशरका बाटाहरुमै बन्देज लगाईएको छ । हामी नारी लिंगले भिन्न मात्रै न हो ! तर प्रत्यक्ष अप्रत्यक्ष रुपमा "चाँहिदाका भाँडा नचाहिदा ठाँडा" अबश्य बनाएको छ । जस्ले गर्दा हामी नारी हरेक तहबाट ओझेलमा परेका छौ । यस्ता बिकराल समस्या प्रति चेतनाको बिकास खोई ? हामी नारी पितृसतात्मक देश भनेर कहिले सम्म मौन बस्ने ? उत्पिडीत बर्गबाट कहिले निकास पाउने ? नारीलाई किन संधै तल्लो दर्जामा राखिन्छ ? तर यिनै कैर्यौ प्रश्नका जवाफहरु दिन प्रति दिन नाजवाफ बन्दै गईरहेका छन, कहाली लाग्दा समस्याहरु गम्भिर बन्दै गईरहेका छन ।हो, मेरा पुरुष आफन्ताहरुको बिरोध गर्न खोजेको हैन तर देख्दै र भोग्दै आईरहेका तीतो सत्य हामीले ओकल्नै पर्छ अर्थात बकनै पर्छ । भन्न खोजिएको गाँठी कुरा के हो भने, अब पुरुषबाट अधिकारको आशा गर्नु "आकाशको फल आँखा तरी मर" जस्तै हो । देलान र खाम्ला भन्ने नचिताए पनि हुन्छ । अबुझ र बसभ्य पुरुषहरको त कुरै छोडौ सचेत बर्गका सभ्य महापुरुष पनि लाजै नमानी कानाँ तेल र मुखाँ लड्डू हालेर मौन बसेका छन । जसअर्थमा नारी अधिकार न मिठै मुखले मागेर पाईन्छ, न खोसेरनै पाईन्छ । लिखित रुपमा मात्रै सिमित थियो, छ र रहनेछ । तर्सथ हाम्रो नेपालमा आमुल परिवर्तन चाहाने हो भने सबै भन्दा पहिला चेतनाको बिकास पुरुषबाटै हुन जरुरी छ । यसरी सबै संधै मौन रहने हो भने मुलकमा भयावह प्रस्थिति नआउला भन्न सकिन्न ।
सहन पनि कति सम्म सहने ? कहिले सम्म सहने ? कस्का लागि र किन सहने ? सहनेको पनि सिमा हुनु पर्‍यो नी ! जब छोरी आमाको कोखबाट नाक खुम्च्याउदै जन्मिछे । छोरी जन्मेकै कारण जन्म दिने बाउआमानै खुसी हुदैनन् । जन्मेकै दिन देखि छोरी अपबहेलित हुन्छे । अरुको के कुरा आफ्नै बाऊको अहंकारको शिकार बन्छे, आफ्नै दाजुभाईहरुबाट पक्षबादको भाँडो बन्छे अनि जन्मसिद्धै पंखेत्ता काटिएको चरी झै हुन्छे । मानविय मान सम्मान  र पारिवारिक अनि सामाजिक दर्जाबाट तल रहेर जिउन विवश हुन्छे । आखिर लिंग र शारिरिक बनावटले नारी भएर जन्मनुमा दोष के थियो ? अन्तमा गएर छोरीले आफ्नै भाग्यलाई आफैले दोष दिएर मर्नु परेको छ ।

उल्लेखित समग्र भनाईको आशय प्रति सबैको ध्यानाकार्शन गराउँदै ठोकुवा दिएर भन्नु पर्दा समाजमा भैरहेका गम्भिर गैरजिम्वार बिषयको चुरो नलागे सम्म र नर नारी बिचमा अन्तरद्धन्दात्मक खेलको अन्त्य नभए सम्म जस्ले जति सुकै भाषण गरोस चाहे शाषणनै गरोस नेपाल शभ्य समाजको परिकल्पना हुनै सक्दैन । मुलुकमा न बिकास आउँछ न शान्तिनै छाउँछ, त्यसैले सम्बन्धित सबैको अबिलम्ब ध्यान जावस ..........