मन टाढा भो, मन

एक गुरुले चौतारामा मानिसहरू झगडा गरिरहेका देखे । उनीहरू कराइरहेका थिए । सारो, सारो
कराइरहेका थिए । गुरुले चेलाहरूलाई सोधे, यिनीहरू किन यति बिघ्न कराएको थाहा छ तिमीहरूलाई ?
चेलाहरूले सोधे, गुरु, हजूरले के भन्नुभएको । झगडा गर्दा कराउ“छन् नि मानिसहरू । ठूल्ठूलो
आवाजमा कराउ“छन्
गुरु सोध्छन्, त्यही त सोधेको
। यिनीहरू किन यति सारो कराएको ? उनीहरू त छेउछेउमा नै छन् ।
कान त सुन्नसक्छन् ।
चले ाहरूल े गरुृु लार्इ  हात जाडे रे साधे ,े गरुु , माफ गनर्हु ासे ् हामीलार्इ  थाहा भएन यिनीहरू किन यति
उच्च सोरले कराएको । झगडा गर्दा मानिसहरू किन कानै खाने गरी कराउ“छन् गुरुले बताइदिनुहोस् ।
गुरुले चेलाहरूलाई छेउमा बोलाएर सानो, नरम सोरले बताए,
तिमी हामी अहिल े मिलके ा छा ंै । हामा्र े ह्दय र मन एक अकार्क ा े नजीक छ । यसलै े हामील े मसिनो
आवाजमा बाल्े दा पनि एक अकार्क ा े करु ा सन्ु न र बभु mन् सक्छा ंै । हामा्र े बीचमा माया छ । हामील े बाल्े न ु पनि
पदर्नै । मायामा त कहे ी नबाले रे एकाल े अकार्ल ार्इ  हर्दे ा  पनि हन्ु छ । इसारा गर्दा  पनि हन्ु छ । मनमा माया
छ भने मान्छे आफै आफ नजीक हुन्छ । माया हुने मान्छे त साउतीमा कानैमा पनि विस्तारै विस्तारै
बोल्नसक्छन् ।
तर जब मान्छेमा घृणा आउ“छ, रिस जाग्छ तब अचानक उनीहरूको मन र मुटु एक अर्काबाट टाढा,
टाढा जान्छ अनि त यसरी टाढा भएका मनबाट उनीहरू चिच्याइ चिच्याइ एकले अर्कालाई आफ्नो कुरा
सुनाउनु पर्छ नत्र त सुनि“दैन ।
प्यारो मित्र, प्यारो पाठक, यो कथा कति सत्य छ हैन र ?