बस त्रिशूलीमा खस्दा १२ बेपत्ता, दुईको मृत्यु

धादिङ, २१ असार
मंगलबार बिहान त्रिशूलीमा बस खस्दा बेपत्ता भएका १२ भन्दा बढी यात्रुको अझै अत्तोपत्तो छैन । दिनभर नदीमा देखिएको बसलाई पनि बेलुका भेलले बगाएको छ ।
उदयपुरको कटारीबाट राजधानी जाँदै गरेको बस ना४ख ४४२९ नम्बरको बस मंगलबार बिहान करिब ४ बजे धादिङ बेनिघाटको सडकबाट त्रिशूली नदीमा खसेको थियो । बस सडकबाट ६० मिटर तल त्रिशूली नदीमा खस्दा दुईजनाको मृत्यु भएको छ भने ३६ जना घाइते छन् । बसमा चालक, सहचालक र कन्डक्टरबाहेक ४२ जना यात्रुले टिकट काटेका थिए । बस कर्मचारीबाहेक ३३ जनाको उद्धार भएको छ भने दुईजनाको मृत्यु भएको छ । अरू सातजना नदीमा बगेका छन् ।
टिकट काटेकाबाहेक अरू पनि बीचमा चढेको जानकारीका आधारमा हराउने यात्रु धेरै भएको प्रहरीले बताएको छ ।छतभरी आँप र भित्र अटाई-नअटाई यात्रु थिए । 'बिहानपख भएकाले सबै यात्रु मस्त निदाएका थिए, चालक पनि वेलावेला निदाउँदै बस चलाउँदै थिए,' घाइते यात्रुले भने, 'चालक निदाएकै कारण दुर्घटना भएको हो ।' उदयपुर त्रिवेणी-६ घर भएका चालक हिमाल कार्की प्रहरीको नियन्त्रणमा छन् । उनले दुर्घटना कसरी भयो भन्नेमा आफूले समेत थाहा नपाएको बताएका छन् ।
राजमार्ग सामुदायिक अस्पताल मलेखु र गजुरी सामुदायिक अस्पतालमा प्राथमिक  उपचारपछि घाइतेहरूलाई काठमाडौं पठाइएको छ । नेपाली सेना, राजमार्ग उद्धारकर्ता, नेपाल प्रहरी र स्थानीय बासिन्दाको सहयोगमा खोजी कार्य भइरहेको छ । तर, नदीमा पानीको बहाव बढी भएकाले बेपत्ताहरूको खोजीमा कठिनाइ भएकोे जिल्ला प्रहरी कार्यालय धादिङका प्रहरी निरीक्षक द्वारिका घिमिरेले  बताए ।

बुटो समातेछु, र बाचेँ
मेरो नाम देवीप्रसाद पराजुली हो । घर दुधौली­-८ सिन्धुलीमा पर्छ । पेसाले म शिक्षक हुँ । मेरो चारजना परिवारसहित काठमाडौं आउन उदयपुरको खोक्साबाट हामी बसमा चड्यौँ । त्यतिवेला बेलुकीको करिव साढे ४ बजेको थियो । उदयपुरको कटारीबाट आएको बसमा मेरो हजुरआमा मनमाया पराजुली 'बी' को ३ र छोरा भुवन पराजुली ४ नम्बर सिटमा बसेका थिए भने ४ र ५ नम्बरसिटमा म र मेरो श्रीमती मेनका पराजुली बसेका थियौँ । म बसमा चढ्दा यात्रु ३० देखि ३५ जनासम्म थिए ।
गाडी निकै तेज रफ्तारमा थियो । जब हामी मिर्चियाभन्दा तीन किलोमिटर उत्तरमा पुग्यौँ, त्यहाँ बस रोकियो । त्यतिवेला बसमा १८४ क्रेट आँप छत, डिक्की र सिटको तल राखियो । बसमा लोड धेरै भयो । त्यसपछि बसको गति सुस्त हुन थाल्यो । त्यसपछि हामी मिर्चिया चोकमा पुग्यौँ त्यहाँबाट १५/१६ जना यात्रु थपिए । बसमा क्षमताभन्दा बढी यात्रु र लगेज भयो । बसमा हेर्दा सबै परिवारसहित यात्रा गरिरहेका जस्ता देखिन्थे । मैले चिनेका १०/१२ जना नै परिवारसहित यात्रा गरिरहेका थिए । ती परिवारको अवस्था के छ अहिले मलाई थाहा छैन ।
करिब १२ बजेतिर हामी हेटौँडा पुग्यौँ, त्यहाँको वैशाली होटलमा खाना खायौँ । गाडीका ड्राइभर क्षेत्री थरका रहेछन्, त्यहीँ सामान्य कुराकानी पनि भयो । खाना खाएपछि हामी त्यहाँबाट हिड्यौँ । गाडीमा लोड बढी भएका कारण रफ्तार बिस्तारै थियो । धेरै सबै यात्रु निदाएका थिए । बिहान, ३ या ४ बजेतिर हामी मलेखु आसपासमा आइपुगेका वेला गाडीले एक्कासी लिग बाहिर गयो र त्यसपछि तल नदीमा खस्यौँ । बसको रफ्तार बिस्तारै भएका कारण १२/१३ घन्टासम्म लगातार गाडी चलाएका ड्राइभर पनि निदाएको हुनसक्ने मेरो अनुमान छ । दुर्घटना त्यही भएर भएजस्तो लाग्छ ।
म एक सय मिटर तल बुटो समातेर बसेँ । त्यतिवेला सपना जस्तो लाग्यो । त्यो बुटो मैले कसरी समाते मलाई थाहा छैन । त्यही बुटो मेरो बाँच्न सहारा बन्यो । करिब आधा घन्टापछि एकजना मानिस आएर मलाई माथि सडकमा ल्याए अनिमात्र परिवारको याद आयो, त्यसपछि मेरो शरीरमा लागेका चोट पनि बिर्सेर छोराको नाम लिई कराउन थाले । करिब डेढ घन्टापछि छोरा र श्रीमती आइपुगे उनीहरू गाडीसँगै नदीमा खसेछन् । छोराले उद्धार गरेर आमालाई बचाए पनि मेरो हजुरआमा भने अहिलेसम्म फेलापर्नु भएको छैन । छोरालाई सामान्य चोट लागेछ, मेरा चार करङ भाँचिएका छन् भने श्रीमतीका पनि तीन करङ भाँचिएका छन् ।

साडी समातेर बाहिर निस्के

मेनका पराजुली  

बस नदीमा खसेपछि अगाडिको भाग पानीको सतहभन्दा माथि थियो । म त्यतैतिर परेछु । पछाडि बसेका मानिसहरू केही अगाडिपट्टी आए, भने केही त्यहीबाट नदीमा बगे । हामी एक घन्टाजति त्यही आपत्विपत गरिरह्यौँ । कतिपय विवाहमा जान भनि आएका रहेछन् । कोही रुन कराउन थाले, कोही भगवान्को नाम जप्न थाले, कतिपय शरीरभर रक्ताम्य भएर लडेका थिए ।
एक घन्टापछि लामा/लामा लठ्ठी बसमा बाहिरबाट प्रहरीले छिराए । त्यसकै आडमा ताकत भएका जति गए । तर हामी भने जान सकेनौँ । मेरो कान्छो छोरा भुवनले मम्मी-मम्मी भनेर कराएकोे सुने त्यसपछि बाँच्ने आशा जाग्यो त्योभन्दा अगाडि बाँच्ने आशा हामीले गरेका थिएनौँ ।
गाडीमा भएका मबाहेक कसै महिलाले साडी लगाएका रहेनछन् । त्यही साडी फुकाली बाहिर फाल्न छोराले भनेपछि त्यसैगरे र साडीको सहायतामा छोराले बाहिर निकाल्यो । गाडीभित्र चोट लागेका मानिसहरू धेरै थिए । ति कसरी बाहिर आए होलान् म सोच्न पनि सक्दिनँ ।
घरबाट हिँडेका हाम्रो परिवारका मुख्य व्यक्तिलाई हामीले हराएका छौँ । उहाँले काठमाडौं पुगेपछि के-के गर्ने भन्नु भएको थियो । तर, अहिले अस्पतालको बेडमा घाउभन्दा त्यो बढी बल्झेको छ । उहाँको काठमाडौं धेरै ठाउँमा जाने सपना अब खै ।